ناسا

ناسا مخفف سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا است.

ناسا عهده‌دار و مجری اکثر طرح‌های دولتی آمریکا در زمینه فضا و علوم مربوط به آن است. همچنین ناسا مسئول مدیریت و اجرای پژوهش‌های تجاری و نظامی در زمینه‌ هوافضا است.

این سازمان در ۲۹ ژوئیه سال ۱۹۵۸ تأسیس شد و بودجه آن در سال مالی ۲۰۰۷ برابر ۱۶ میلیارد دلار بود.

طبق اساسنامه ناسا، تمام فعالیت‌های این سازمان در جهت پیشرفت علم است و این سازمان اجازه طراحی یا ساخت هیچ سلاح و یا جنگ‌افزاری را ندارد.

پس از آنکه شوروی سابق با پرتاب اسپوتنیک، اولین ماهواره فضایی جهان، آغازگر عصر فضا شد، دوایت آیزنهاور رییس جمهور وقت آمریکا با ادغام شرکت‌ها و سازمان‌های فعال در زمینه هوا و فضا فرمان تأسیس ناسا را صادر کرد.

پیشرفت شوروی در مسابقه فضایی و فرستادن اولین فضانورد جهان؛ یوری گاگارین به مدار زمین در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی، دولت وقت آمریکا وادار به سرمایه گذاری‌های کلان در امور فضایی شد.

جان اف کندی رئیس جمهور وقت آمریکا در سال ۱۹۶۱ برنامه بلندپروازانه دولت را برای فرستادن فضانورد به ماه اعلام کرد.

پس از ۸ سال کوشش، هزینه کردن ۱۱ میلیارد دلار و کشته شدن ۳ فضانورد در آزمایش آپولو ۱، بالاخره سفینه ماه پیمای آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ بر سطح ماه فرود آمد و نیل آرمسترانگ اولین انسانی شد که بر سطح ماه قدم گذاشت.

پس از آن ۶ ماموریت دیگر آپولو ۱۲ تا آپولو ۱۷ به ماه سفر کردند که همه آنها به جز آپولو ۱۳ ماموریت‌‌هایشان را طبق برنامه قبلی به انجام رساندند.

پروژه فضایی آپولو یکی از پروژه های فضایی ناسا در زمان مسابقه فضایی میان شوروی و آمریکا بود. این ماموریت‌ها در سال‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی بوقوع پیوست، و جانشین پروژه جمینای بود، که نهایتا منجر به فرود اولین انسان به کره ماه گردید.

دوره با اهمیت بعدی در فعالیت‌های فضایی ناسا از سال ۱۹۸۱ با پرتاب اولین شاتل فضایی آغاز شد. شاتل فضاپیمایی است که برای حمل بار و ۷ فضانورد به فضا طراحی شده است.

مهم‌ترین تفاوت شاتل با سفینه‌های پیشین قابلیت استفاده مجدد از این فضاپیما است. فضاپیمای شاتل سوار بر موشک به فضا پرتاب می‌شود اما هنگام بازگشت به زمین مانند گلایدر در باند فرودگاه فرود می‌آید.

تا کنون ۶ فروند فضاپیمای شاتل ساخته شده که اولین آن یعنی اینترپرایز صرفاً برای آزمایش در جو زمین ساخته شد و در بخش جدیدالتأسیس موزه هوافضای واشینگتن با نام اودوار هازی (Udvar Hazy) در معرض دید عموم قرار دارد. ۵ شاتل دیگر جمعا اقدام به ۱۲۰ پرواز به فضا کردند که ۱۱۸ مورد از آن با موفقیت انجام شده است.

از ۵ فروند شاتل عملیاتی ناسا، شاتل چلنجر در سال ۱۹۸۶ فقط ۷۳ ثانیه پس از پرتاب به خاطر نقص فنی منفجر شد و تمامی ۷ فضانورد آن از جمله یک معلم کشته شدند.

مجدداً در سال ۲۰۰۳ میلادی، شاتل کلمبیا هنگام بازگشت به زمین به خاطر آسیب دیدگی یکی از بال‌ها منفجر شد و تمامی ۷ فضانورد آن کشته شدند. پس از این ۲ سانحه، ناسا اعلام کرد که فضاپیماهای شاتل را در سال ۲۰۱۰ بازنشست خواهد کرد.

در سال ۲۰۰۴، دو مریخ نورد ناسا در سطح سیاره مریخ فرودآمدند. طراحی سیستم نقلیه این خودروها به گونه‌ای است که در سطح شنی، سنگلاخی و ناصاف امکان حرکت و مانور آنها وجود دارد.

این مریخ نوردها با استفاده از دوربین‌ها و آلات و ادوات دقیقی که به همراه دارند از سال ۲۰۰۴ به کاوش و تحقیق در سطح سیاره سرخ مشغول هستند. این ۲ مریخ نورد در اصل برای ماموریتی چندماهه طراحی شده بودند اما هنوز پس از گذشت چندین سال به کار خود ادامه می‌دهند.

ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا و سازمان فضایی چین امروزه بدنبال بازگشت و تأسیس پایگاه روی کره ماه می‌باشند.

آمریکا با داشتن بودجهٔ چندین برابر بودجهٔ شوروی، سرعت رشد سریع‌تری به پروژه‌های خود داد تا اینکه بالاخره با ارسال آپولو ۱۱ و فرود اولین انسان بر سطح ماه، تنها قمر زمین، آمریکاییان در مسابقه فضایی گوی سبقت را ربودند. آمریکا همچنین به دنبال تاسیس اولین پایگاه خود روی کره ماه می‌باشد.

منبع :همشهری آنلاین

چطور یک فضاپیما به زمین برمی‌گردد؟

برای پاسخ به این سؤال باید بدانیم که هر شیء هنگام بازگشت به جو زمین یا هر سیاره دیگر برای اینکه با موفقیت فرو بنشیند، لازم است زاویه فرودی با شیب خیلی کم داشته باشد.

در چنین فرودی پایین‌ترین وبالاترین حدود به وسیله مسیر پرواز فضا پیما، میزان کاهش سرعت آن و گرمایش آیرودینامیکی ایجاد شده از برخورد شیء با لایه‌های اطراف، تعیین می‌شود.

مسیر پرواز یک فضا پیما به هنگام بازگشت به زمین، تا اندازه‌ای به نوع مداری که شیء برای رسیدن به زمین طی می‌کند، بستگی دارد.

 این مسیر، مداری با اهمیت است، چرا که مشخص می‌کند فضا پیما در اولین برخوردش با جو زمین،  با چه سرعتی مدار را طی می‌کند. به‌عنوان مثال، سرعت فضا پیما‌‌ها به هنگام چرخش به دور زمین، 27360 تا 28970 کیلومتر در ساعت است که معمولا با همین سرعت زیاد نیز وارد لایه‌های بالایی جو می‌شوند.

حتی برخی فضا‌پیماها با سرعت فراتر از این نیز مدار زمین را می‌پیمایند و به جای قرارگرفتن در مدار دایره‌ای، مدارهای سهمی را طی می‌کنند. این امر موجب سرعت بیشتر آنها به هنگام بازگشت به زمین می‌شود.

آشنایی با یوفو

یوفو‌ها تعاریف تقریبا مشابه‌ای دارند.

چراغ هایی روشن در آسمان تیره،بشقاب پرنده ناشناخته، عامل اختلال در امواج رادیویی و داستان‌هایی که حتی پا به مرزهای ملی و مذهبی بسیاری از افراد می‌گذارند.  آیا آن‌هایی که یوفوها (UFO) را دیده‌اند همگی اشتباه کرده‌اند؟

در 9 دسامبر 1965، بسیاری از مردم جسم عجیبی را دیدند که داخل جنگل‌های پنسیلوانیا سقوط کرد...

صبح 27 دسامبر 1980، دو تن از افراد نیروی هوایی انگلیس جسم فلزی نورانی را در آسمان مشاهده کردند.

بین سال‌های 1989 تا 1990 صدها نفر وجود اجسام مثلثی شکل بزرگی را در آسمان بلژیک گزارش دادند.

و بالاخره در 5 ژانویه 2000، یک بیزینسمن و چند پلیس جسم بزرگ نورانی‌ای را در حال حرکت در آسمان دیدند...

هزاران نفر در سرتاسر دنیا در سال‌های مختلف بشقاب پرنده‌های عجیب و ناشناخته‌ای را در آسمان یا زمین دیده‌اند که از خود نور منعکس می‌کرده‌ است.

آیا این اجسام ناشناخته پرنده که ما آن‌ها را یوفو می‌نامیم سفینه‌های بیگانه‌ای هستند که ما را از سیارات دیگر مشاهده می کنند؟ یا جزو صنایع نظامی پیشرفته هستند؟ یا ممکن است بالن یا هر چیز قابل مشاهده باشند؟

در این جا به رمز و راز یوفو‌ها می‌پردازیم، آن چه محققان تاکنون کشف کرده‌اند و آن چه به صورت ناشناخته این اجرام پرنده عجیب را احاطه کرده است.
 
اواسط قرن بیستم، نیروی هوایی آمریکا عبارت یوفو را به عنوان اصطلاحی فراگیر به نورهای ناشناخته و بشقاب پرنده‌های نورانی در آسمان اطلاق کرد اما در بین محققانی که روی یوفو کار می‌کنند این اصطلاح مترادف با سفینه فضایی ناشناخته است.

به گفته آلن هاینک ستاره شناس قرن اخیر، یوفو به معنی یک شیء یا نور است که در آسمان یا زمین دیده می‌شود، مسیر دورانی دارد، متحرک و درخشنده است. اگرچه یوفو در تعریف اولیه گیج کننده نیست اما بعد از بررسی دقیق کلیه شواهد موجود توسط کسانی که از نظر فنی تعریف مشترکی دارند، ناشناخته باقی می‌ماند.

یوفو‌ها خیلی مواقع خوب تشخیص داده نمی‌شوند، مثلا شاید با یک بالن یا چراغ های هواپیما اشتباه گرفته شوند اما به هر حال حتی اگر 5 تا 10 درصد هم یوفو باشند به عنوان یک راز باقی می‌مانند.

منبع :همشهری آنلاین

آشنایی با فضاپیمای دیسکاوری

دیسکاوری اولین شاتلی است که بعد از شکست ماموریت شاتل کلمبیا که منجر به کشته شدن 7 فضانورد شد، به فضا رفت

فضاپیمای دیسکاوری (Space Shuttle Discovery) نام یکی از ۳ فضاپیمای در حال استفاده سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا (ناسا) است که ماموریت ارسال فضانوردان و قطعات فنی ایستگاه بین المللی فضایی را به عهده دارد.

نسل کنونی شاتل‌های آژانس فضایی آمریکا (ناسا) از جمله دیسکاوری در سال 2010 میلادی بازنشسته خواهند شد.

در سال 2008 شاتل دیسکاوری چهارمین و آخرین بخش از فناوری تبدیل نور خورشید به الکتریسیته را به ایستگاه بین‌المللی فضایی برد.

این سفینه دو بال متشکل از سلول‌های خورشیدی برای تولید الکتریسیته و یک رادیاتور را که وزن آن‌ها به ۱۴ تن می‌رسد به ایستگاه فضایی حمل کرد.

آشنایی با اسپوتنیک

اسپوتنیک (Sputnik 1) نخستین قمر مصنوعی جهان است که چهارم اکتبر سال 1957 در اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سابق با نام "پی سی-1" به فضا پرتاب شد.

این قمر مصنوعی توسط موشک ار-7 (R-7 rocket) از میدان نظامی تیورا-تام  وزارت دفاع شوروی سابق پرتاب شد که پس از آن مرکز فضایی بایکانور (Baikonur) نام گرفت (در قزاقستان کنونی) و به این ترتیب بود که دوره جدیدی در تاریخ فضایی بشر آغاز شد.

اسپوتنیک به شکل کره‌ای با قطر 58 سانتی متر و دارای چهار آنتن با طول 2.4 و 2.9 متر بود. بر روی اسپوتنیک همچنین دو فرستنده رادیویی با منبع تغذیه کار گذاشته شده و وزن آن 83.6 کیلوگرم بود.

اسپوتنیک سه ماه به دور زمین چرخید و به این ترتیب 60 میلیون کیلومتر را طی کرد تا 22 روز برای زمین سیگنال بفرستد.

اسپوتنیک در چهارم ژانویه 1958 هنگام بازگشت به زمین در جو سوخت.

منبع : همشهری آنلاین